O día que saín nun filme

Como xa adiantara no artigo sobre o meu bigote, onte fun de figurante á rodaxe de Aundiya (variante dialectal de handia, que significa grande). O filme, para que saibades un pouco, é dos mesmos creadores de Loreak, o que fora preseleccionado para os Oscars no ano pasado. O argumento baséase nunha historia real, a do xigante de Altzo, un euscaldún de 2,42 metros que viviu hai 150 anos.

Mais eu vouvos contar a miña experiencia como figurante. Todo comezou comigo collendo o bus para ir a Honddarbi (que é como a xente guai do Bidasoa chamamos a Hondarribia). O Google Maps, máis unha vez, salvoume o cu. Non é por gabar eu á multinacional, mais a verdade é que mesmo che di a que hora pasa o bus pola parada máis próxima, cousa que non din nin na páxina oficial dos buses. Cheguei alá media hora antes, por causa dos horarios, e decidín ir tomar un café para facer tempo. E non encontrei cafetaría ningunha. Dei voltas pola parte vella de Honddarbi, mais nada. Vese que alá non traballan o negocio das cafetarías. Salóns de peiteado, iso si, vin mínimo tres. Non sei que quererá dicir iso sobre os hondarribitarras.

O caso é que cheguei alá, xunteime co resto da figuración, vestímonos e maquilláronnos e peiteáronnos. Hai que ver o traballiño que levaron para peitearme de xeito que parecese que non me peiteara, e a atención aos mínimos detalles imperceptíbeis da miña barba. Moito traballo para saír desenfocado no fondo dunha escena, mais alá eles. A xente toda da figuración en xeral moi simpática e aberta, mesmo coñecín unha actriz de dobraxe donostiarra que sabía falar galego. Xa o resto da xente da equipa do filme, pois había de todo. Eu entendo que estaban cheos de traballo, mais ás veces tratábannos como gando ou non nos explicaban as cousas. Mais polo xeral ben, eh?

Sidra El Gaitero, famosa en el mundo entero

De mañá rodamos dúas escenas dunha ruada de xigantes e cabezudos. Eu era un tipo da aldea, aínda que a xulgar pola roupa ben valía para mascota da sidra El Gaitero. Deume envexa outro figurante que levaba unha capa verde cuspidiña á que levan os hobbits d'O Señor dos Aneis. Era como ver un Frodo de metro oitenta. Aínda así, non me podo queixar, vendo como ían as mulleres cuns armatrostes de saias que pesaban un quintal. En fin, continúo, que me perdo. Na primeira das escenas, antes da primeira toma, dixéronnos que tiñamos que saír bailando e chimpando, moi felices, com se fose a festa da nosa vida. Na segunda toma dixéronme que mellor sen tanto entusiasmo. E na seguinte viñeron falarme a min en particular e dixéronme que eu non, que eu fose simplemente andando. Con isto queda demostrado que bailo fatal. Tende iso en conta a próxima vez que me vexades de festa e digades Bah, como vas bailar mal? Iso só é que tes vergoña!.

Despois de pasar pola mesma rúa, do mesmo xeito, unhas 50 veces, pasamos á seguinte escena. Era noutra rúa, suponse que xa despois da festa, e simplemente tiñamos que aparentar que falabamos. Nunha das tomas dixéronme que saíse se dentro dun dos xigante, coma quen que fora eu quen ía dentro. O caso é que na escena anterior eu ía claramente ao lado dos xigantes, mais iso dixéronme que non importaba. Toda a atención aos detalles da maquillaxe, e despois este tipo de cousas xa tal. O mundo do cinema échevos estraño. Finalmente o de saír do xigante fíxoo un dos directores, a modo de cameo, e eu simplemente saía da nada e ía falar con outros aldeáns. Falar, ollo, mais sen falar, só aparentando en silencio unha conversa. Sentinme moi, moi estúpido facendo iso, e tivemos que repetilo moooitas veces. Finalmente, ás 16h puidemos ir comer.

Que desmellorado está o Ramón García...

Despois de comer repetimos todo o proceso de vestiario, maquillaxe e peiteado para outra escena diferente, desta vez nunha igrexa. Suponse que desta vez facía de nobre parisiense, mais a roupa que me puxeron parecía máis de Fantasma da Ópera nun mal día, ou de Ramón García a dar as badaladas despois de ter unha reacción alérxica ás gambas. Houbo tamén quen me comparou cun vampiro, co Conde Chócula concretamente. O caso é que alá fomos á igrexa.

Nesa escena aprendín que se alguén vén e pregunta se é a túa primeira vez nunha rodaxe, a resposta correcta é sempre si, porque iso significa que te van pór nun sitio onde te vexan ben. A mágoa foi que me foron movendo de sitio a sitio pola igrexa, e cando xa estaba no primeiro plano veu o director e díxome que mellor non. E trocoume por unha rapariga máis guapa ca min. E a min tocoume estar sentado detrás do xigante, co cal non se me ve un carallo. Despois puxéronnos do outro lado da igrexa para falsear e parecer que había máis xente, aí se cadra si que se me dá visto na montaxe final do filme. Xa veremos.

Durante a espera entre tomas na igrexa tiven a oportunidade de falar co dobre do protagonista, que era xigante literalmente (era como dous eus de alto!). Xa o vira a brincar cos nenos que actuaban no filme na sala de maquillaxe e vacilar a outros figurantes noutras escenas. É un tipo moi, moi simpático e natural. É alxeriano e de relixión musulmá, e xusto me contaba, entre risos, que lle tocaba rezar e o irónico que era estar nese momento nunha igrexa cristiá. Sen dúbida era un home moi grande en todos os sentidos.

Na igrexa gravamos unha chea de tomas, incluíndo unha en que nos persignabamos. Sendo eu ateo, creo que non me persignaba desde que fixera a primeira comuñón, antes de ter pensamento critico. E certamente foi a primeira vez que o fixen á voz de Aitaren, Semearen eta Espiritu Santuaren izenean. Amen. E aquí, ao euskara, é onde quería chegar. Como o filme é en euskara, as instrucións e indicacións que nos daban os directores eran en euskara. E aínda que a maioría das veces as repetían en castelán, non sempre, e a min dábame vergoña ser o único erdaldun alá. Mais para a miña sorpresa, entendín o euskara moito mellor do que pensaba. Como sei o vocabulario básico, e o que nos dicían eran cousas moi simples (isilik, moztu...), fun safando.

O caso é que foron moitas horas, moi cansadas, levando roupas incómodas e repetindo o mesmo unha e outra vez. Mais estivo ben a experiencia, e como nos dixo un da equipa de rodaxe O sufrimento é pasaxeiro, mais o filme é eterno.