O día que mudei de nacionalidade

Esta é a folla de inscrición no padrón, que resulta que non fai falta porque os datos xa os meten directamente no computador.

Xa non son galego. Vaia, galego de nacenza hei de ser sempre, mais xa non son galego a ollos da administración do Estado. Agora son euscaldún.

Hoxe de mañá fun ao SAC, que é un servizo do concello de Irun que é realmente rápido e eficaz (xa podían aprender algúns concellos galegos...) e empadroeime nesta bela cidade. E xa que tiña o día burocrático, tamén desertei do SERGAS, agora son un feliz usuario de Osakidetza. Ben pensado, pódese dicir que son un inmigrante, unha desas persoas que, segundo os cuñados, veñen vivir das axudas do goberno sen traballar ao mesmo tempo que veñen roubar o traballo aos cidadáns honrados.

Quédame a pena de non poder votar nas próximas eleccións galegas, onde se todo vai como ten que ir o PP debería levar unha patada no cu e deixar paso a un goberno de esquerdas e galeguista. Mais polo outro lado vou poder votar nas eleccións vascas, que son igualmente emocionantes. E, non sei, talvez dentro dun ano o deus MIRífico faga que volte de novo á terra nai. Ou se cadra acabo por ficar permanentemente en Euskal Herria. Quen sabe. O caso é que, polo momento, o meu presente está en Irun.

Nunca serei totalmente vasco, mais tampouco son xa totalmente galego. Podería dicirse que son euskalego. Gústame esa denominación. Si, ei, non me miredes mal, que vós ben que usades aberracións como juernes e eu non vos digo nada. De acordo, si que me queixo diso, mais... deixádeme coas miñas movidas, xente pesada!

P.S: Antes de comentardes nada sobre o uso da palabra nacionalidade no título, e non estou a pensar en ninguén en particular (Pablo), lémbrovos que segundo o artigo 1.1 do Estatuto de Autonomía de Galiza e o artigo 1 do Estatuto de Gernika, tanto Galiza como Euskal Herria son nacionalidades históricas.