O día da mudanza

Ilustración do xogo de mesa De mudanzas! (Fonte: zacatrus.es)

Domingo, 1h da tarde. Erguinme da cama aínda medio groggy, xa que a noite anterior saíra co meu amigo Pablo, como despedida do meu piso de Santiago. As miñas cousas xa estaban todas ben gardadiñas en caixas, salvo aquelas que ía precisar, porque lavarse é importante, e máis cando tes que meterte nun coche para facer unha mudanza.

Quedara co Pablo ás 5h da tarde para meter todo no seu coche e facer o traslado. Ofreceuse el, como bo amigo, xa que eu non teño coche. Vaia, non teño coche porque non teño carné, e sería absurdo ter un coche se non o podo conducir. Carné de conducir, quero dicir, porque o carné do Xabarín Club si que o teño, só que non creo que me sirva para conducir. Vaia, que me estou a liar...

O caso é que tiña 4 horas, da 1h ás 5h, para comer, ducharme, limpar o baño, gardar as cousas que aínda non gardara e ir onde os caseiros devolver as chaves e coller a fianza. Fácil e simple. O primeiro que decidín foi ducharme, para quitar o cheiro ao bravú que deixa a troula compostelá. Na parede do cuarto de baño hai pendurado un pequeno radiador que emite ar quente, e para acendelo hai que puxar dunha cordiña. Non son eu moi friorento, mais estes días houbo frío e ao saír da ducha mollado decidín acendelo un pouco. Mentres me secaba, cando xa fun entrando en calor, quixen apagar o radiador, e puxei da cordiña. E non apagou.

Fiquei alí, en bólas, puxando da corda seguido coa esperanza de que apagase. E non apagou. Non quixen entrar en pánico, non pasa nada. Fun ao cadro de mandos da electricidade e baixei o interruptor da electricidade desa parte da casa. Xa me encargaría diso máis tarde. Vestinme e chamei por teléfono aos caseiros para quedar para devolver as chaves e a fianza. Eles xa estaban sobre aviso de que ía marchar ese día, polo que debían estar a esperar a miña chamada. Só que non. Ninguén atendeu a chamada.

Non pasa nada, seguro que saíron comer fóra ou algo e despois voltan. Xa tentaría chamar despois. Agora tocaba limpar o baño. Fun alá e... a luz non acendía. Obviamente. Baixara o interruptor da electricidade no cadro de mandos. Alá fun subilo, e o radiador activouse. Armeime de valor e púxenme a analizalo ben, para ver se podía facer algunha cousa, e cheguei á conclusión de que a única maneira era abrilo. As miñas ferramentas estaban no fondo dunha das caixas, de modo que non me quedou máis remedio que abrila, desmontar o tetris que tiña feito dentro e coller un desaparafusador.

Armeime de valor e desmontei o radiador. Afortunadamente, nada máis retirar a carcasa de diante xa vin onde estaba o botón de acender e apagar, que é o que se acciona ao tirar da cordiña. E apagueino. E xa me relaxei un pouco. O problema era unha pestaniña de plástico que rompera, que era o que facía de panca para que ao puxar da corda premese o botón. Emulando ao protagonista dunha das series que vía de pequeno coa miña avoa, McGyver, collín fita adhesiva e cartón para tentar facer un apaño rápido. O problema é que non me

daba xeito, tería que quitalo da parede. Mirei a hora, xa eran case as 4h. Merda! E non avisara aos caseiros aínda! Chameinos de novo. Tampouco houbo resposta.

Decidín limpar o baño antes de máis nada. Unha vez limpo, chamei aos caseiros, e por fin atenderon. Seica non contaban con que marchase nese día, a pesar de que xa llo dixera. Non pasa nada, quedei con eles ás 6h, e avisei a Pablo de que viñese un pouco máis tarde. Volvín ao choio do radiador, non quería darme por vencido, porque se non ía perder parte da fianza, e non tiña tempo para quitalo da parede e facer algo xeitoso. Perdín a noción do tempo e chegou Pablo. Eu quedara de ter todas as caixas xa no portal cando el chegase, mais aínda tiña cousas por gardar, incluíndo a caixa que abrira para coller as ferramentas.

Desistín, ao meu pesar, do radiador. Monteino de novo e metín as cousas que faltaban, mentres Pablo me axudaba a baixar as caixas. Só que conforme baixabamos cousas e o coche se ía enchendo, un temor vago íase facendo cada vez máis real... Non ía caber todo no coche. E efectivamente. Non cabía todo no coche. Baixamos todo, comprobei ás présas que o piso estaba todo correcto, e pechei. Xa abaixo, co coche cheo e cousas aínda fóra, fixen unha chamada de socorro. Por sorte, Olalla atendeu e viu ao rescate. A pobre estaba en pixama a ver a tele, como calquera persoa traballadora nunha tarde dominical estándar, e fixen que se vestise e trouxese o coche. Mentres viña fun onde os caseiros, conteilles o do radiador e quitaron a cantidade de diñeiro que eles creron oportuna.

Aquí quero facer un inciso. Moita xente díxome "Boh, para que lles dis nada!". E non é así. Portáronse moi ben comigo e confiaron tanto en min que nin sequera viñeron comprobar se o piso estaba ben. Parecíame traizoalos vilmente. E como di a miña avoíña, "nós somos pobres, pero honrados".

Ao voltar onde o coche xa estaba alá Olalla. Deille para levar aquelas cousas que non ía precisar no futuro inmediato e, despois de abrazos, agradecementos e despedidas, xa estábamos prontos para marchar. Olalla foise no seu coche e eu e Pablo montamos no del. Como ten escarallada a porta do copiloto, tiven que entrar pola do condutor, evitando por milímetros ser sodomizado polo freo de man, para despois ser sepultado en bolsas e caixas coas miñas cousas. Todo listo xa, Pablo mete a chave no contacto e... non arranca.

Despois de varias tentativas e chamadas de auxilio, Pablo foi a unha gasolineira de alá perto e un home veu botarnos unha man. Eu, lembrade, estaba inmóbil no asento do copiloto sepultado nos meus obxectos persoais. Grazas ás indicacións do home demos arrancado, en segunda e costa abaixo. Non sei que quere dicir iso, mais si sei que se se nos calaba o coche podiamos quedar no sitio. O temor apalpábase no ambiente.

Despois dunha viaxe sen contratempos, chegamos case á casa da miña nai, o destino de todas as cousas da mudanza. Subimos unha costa bastante empinada, porque Vigo son todo costas, e un semáforo en vermello obrigounos a parar. Ao coche custáballe subir, cargado como ía. Cando se puxo en verde e lle deu... calouse. Unha gota de suor frío percorreu a miña cara mentres aguantaba a respiración. Con ar decidido, Pablo xirou a chave no contacto e arrancou. Volvín respirar.

E alá chegamos ao portal, onde a miña irmá agardaba para axudarme a descargar as cousas. Por fin acabara aquela mudanza. Entón, xa tranquilo na casa, foi cando me decatei de que xa non estaba en Santiago, e de que posibelmente nunca máis fose vivir nesa cidade. Ao esvaecer o estrés, abrollou a nostalxia que levaba aí agachada todo o tempo.