Este artigo foi escrito orixinalmente para o boletín número 3 da Asociación de Usuarias do Servizo de Oncoloxía do CHUS. Pedíronme un textiño sobre como se forxa un médico, para fomentar a empatía bidireccional entre médico e doente, e isto foi o que escribín. Ah! E no título puxen "médica", en feminino, porque a inmensa maioría do estudantado de Medicina son mulleres (72,67%, segundo datos de 2010).
 |
| Esta é unha imaxe do artigo publicado. Podes ver o boletín enteiro no ISSUU. |
Imaxina que estás na máis tenra adolescencia, esa época onde aínda non tes moi claro quen es e pensas que ninguén te comprende. Nun día determinado, as hormonas que fervellan no teu organismo danche un respiro e tes tempo para pensar no teu futuro. Que vai ser de ti? Que é o que queres facer da túa vida? E se estudas Medicina?
Si, que boa idea! As médicas teñen un bo soldo... vaia, máis ou menos por iso dos recortes. Tanto ten, polo menos diso hai traballo... vaia, salvo polo desmantelamento da sanidade pública. Non interesa, a túa vocación é axudar aos demais, e realmente queres dedicarte a isto a pesar de todo.
Pasas os dous anos do bacharelato a preocuparte polas notas, implorando unhas décimas máis para ter unha boa media. Preparas a selectividade a conciencia, xa que a nota de corte está ben alta. E nun xiro inesperado dos acontecementos, consegues entrar en Medicina. Xa está! O máis difícil está feito! A partir de agora xa vén todo rodado e antes de que te decates estarás a asinar receitas e operar a corazón aberto!
Só que non. As cousas non son así. De repente encóntraste nunha cidade descoñecida, nunha aula enorme chea de xente, cun profesor que nin sequera se vai molestar en aprender o teu nome e que non deixa de falar de cousas que che soan a chinés. Vaia, non a chinés exactamente, máis ben a latín macarrónico (forame magno) ou a inglés acastrapado (bypass coronario), mais inintelixíbel en calquera caso. E de aí en diante non mellora moito. Son 6 anos (se tes sorte!) de estudar moitas horas, de que pasen de ti nas prácticas e de exames que se aproban cun 7 restando.
Mais esfórzaste, e dás acabado a carreira. Tes olleiras que chegan ao chan, unha importante malnutrición, un estado físico deplorábel e un estado psíquico acorde coa túa aparencia. Mais nada importa, xa todo acabou. Ou iso pensas, porque o teu sorriso de alivio dura ben pouco. Para poder exercer, aínda falta facer o MIR. 9 meses estudando entre 8 e 10 horas diarias para xogar o teu futuro nun exame imposíbel de 5 horas e poder acceder a unha das prazas de residente, con sorte dalgunha das especialidades que che gustan.
Mais xa está, non? Iso é todo? Case, case... Aínda tes que facer os 4 ou 5 anos de residencia. Prepárate para facer todo o traballo que ninguén máis quere facer no hospital, para cubrir as peores gardas e sufrir unha grave privación de sono en xeral. Mais todo paga a pena cando recibes a túa paguiña a final do mes. Mágoa non teres tempo para gastala, porque non saes do hospital en todo o día. E así vas pasando os meses, rotando por diferentes servizos, até que finalmente acabas a residencia.
Agora si. Xa es unha médica especialista. Podes erguer a cabeza con orgullo. Despois de 6 anos de carreira, 1 de MIR e 4 ou 5 de especialidade por fin podes optar a traballar con contratos por horas, cubrindo gardas e sen saber canto diñeiro cobrarás ese mes. Porque a cousa está mal. E se queres un posto fixo, toca facer oposicións. Isto é o conto de nunca acabar.
Mais sabes o que? Ao final do día todo o esforzo, todas as frustracións e todo o tempo investido pagan a pena. Co teu traballo estás a axudar a moitas persoas, a facer que se sintan mellor, e mesmo —nalgúns casos extraordinarios— a salvar vidas. E non existe nada máis gratificante que iso.
Ningún comentario:
Publicar un comentario