Onte pasáronme polo Twitter unha ligazón ao reddit. Ao ver a historia, impactoume tanto que tiña que traducila para que a lésedes. AVISO: A historia é noxenta. Moito. Se sodes xente á que non lle gustan estas cousas, non a leades. E, por favor, non me xulguedes por compartila, eu prométovos que son normal.
 |
| Ilustración da historia feita por Shitty_Watercolour para o reddit |
Aquí unha enfermeira cirúrxica. Esta historia é unha das longas...
Estaba de garda localizada unha noite, e despertei ás dúas da mañá por unha chamada de Cirurxía Xeral. Non vou dar nomes, mais naquel tempo vivía nunha cidade que tiña unha importante poboación de militares novos e de ávidos consumidores de metanfetamina, polo que as urxencias a altas horas da noite eran comúns.
Cheguei ao hospital, onde me deron algúns detalles máis: absceso perirrectal. Para os leigos, significa que algures na veciñanza do ollo do cu había unha bolsa de pus que tiña que ser drenada. Non fai falta dicir que a equipa non estaba para nada entusiasmada.
Baixei á sala de urxencias para transportar a doente, e o único que dixo a enfermeira de urxencias mentres me pasaba a historia clínica foi "Divírtete con este". Entre profesionais da saúde, este tipo de frases son moi mal sinal.
A doente era unha muller nativa americana de 142 kg que case non cabía na padiola en que a levaba. Non deixaba de arrolarse freneticamente e xemer de dor, agarrándose á roupa e murmurando Ave Marías. Despois de varios minutos de interrogatorio só conseguín que me dixera o seu nome, de maneira que despois de confirmar a identidade e cal era o problema, pensei que o mellor sería levala a anestesioloxía para que puidesen sedala e que comezase o espectáculo.
A doente continuou coa súa teatralidade os dez minutos que nos levou chegar ao quirófano, e case cae da mesa de operacións mentres tentabamos anestesiala. Estamos afeitos a ver doentes como esta, a verdade. Consumidores crónicos de drogas que non aturan ben a dor, e que tomaron tantas drogas que nin sequera doses altas de analxésicos fan efecto, debido aos grandes niveis de tolerancia.
Teño que destacar que a equipa cirúrxica desa noite non era precisamente novata. Levo a traballar na asistencia sanitaria xa moitos anos, principalmente no ámbito médico e psiquiátrico. Vin un home de 88 anos arrancar un catéter con balón de 2'5 cm fóra do seu pene gritando "Nunca me faredes falar!". Fun atacado por un neonazi seropositivo. Vin merdas ben gordas. A outra enfermeira leva máis de dez anos a traballar no quirófano como especialista en traumatoloxía. O anestesista fixo a residencia nun centro de traumatoloxía de nivel 1, ou como nós lle chamamos, clubs de navallas e pistolas. O cirurxián estivera no exército, e de media falaba oito palabras e facía dúas expresións faciais á semana. Ninguén de nós esperaba o que estaba a piques de acontecer.
Puxemos a muller a durmir, colocámola nos estribos, e comezamos a limpar a área rectal. Estaba arrubiada e inflamada, e saía un pouquiño de pus, o cal é bastante habitual. A historia clínica dicía que estivera a inxectar drogas intravenosas a través do perineo, de maneira que aquilo era obviamente unha infección por agullas sucias ou drogas en mal estado, mais polo xeral non xustificaba os seus laios seguidos de "Ou Xesús, mátame xa".
O cirurxián cortou co escalpelo e meteu só a puntiña, e nese exacto momento a doente tivo unha contracción muscular no diafragma. E así, sen máis, desatouse o inferno.
Sen o noso coñecemento, resulta que a infección profundara cerca de 30 centímetros no seu abdome, creando unha enorme caverna chea de pus, tecido necrosado e materia fecal que se filtrara do seu colon. Esta mistura endemoñada saíu como un foguete pola pequena incisión, como se estivese a recrear a escena do funeral do filme Jane Austen's Mafia!.
Todos nós levabamos traxes impermeábeis, máscaras, luvas... o cal foi tan útil como unhas botas de chuvia contra unha mangueira antiincendios. A mesa estaba no medio do quirófano, a uns dous metros da parede máis próxima. Porén, despois de terminar, aínda continuei a encontrar anacos de carne podre chantados na parede do outro lado. Conforme o cirurxián avanzaba co bisturí, o torrente continuaba ininterrompido. A doente agarrábase ao ventilador (non raro nas cirurxías), e con cada contracción muscular disparaba máis do repugnante fluído gris acastañado contra o chan até que, minutos despois, o líquido comezou a calar dentro dos zapatos da outra enfermeira.
Eu estaba a uns tres metros e medio, boquiaberta dentro da máscara, vendo como a outra enfermeira tentaba secar o pé axitándoo e o cirurxián estaba nas puntas dos pés para evitar que aquilo enchoupase os seus calcetíns aínda máis. O cheiro golpeou primeiro. "Oh, Deus! Acabo de vomitar na miña máscara!". A outra enfermeira estaba fóra de si, quitou a máscara e marchou a correr do quirófano, cos ombros aínda tremendo. Entón o cheiro golpeoume a min, coa boca aínda aberta, incapaz de acreditar no volume de fluído que contiña o corpo desta muller. Foi como recibir unha enorme dentada da desesperación e apatía que impregnaban a vida desa muller. Non podía respirar, os meus pulmóns simplemente negábanse a absorber ese ar noxento. O anestesista foi o seguinte, un corredor atlético de primeira división. O seu corpo de metro noventa tremía ao tempo que abría a porta do quirófano tentando que entrase máis ar, deixándome entrever a outra enfermeira, que aínda estaba fóra a trousar nos lavabos. Outro géyser de pus salpicou na fronte ao cirurxián. O vídeo do Youtube David After Dentist aínda me resoa na cabeza... "É isto a vida real?".
En todos os quirófanos, en todos os lugares do mundo, xa sexan públicos ou privados, seculares ou relixiosos, grandes ou pequenos, unha cousa non muda: Algures, hai unha frasco de concentrado de menta. Todo o mundo no servizo sabe onde está, todo o mundo sabe para o que é, e todo o mundo reza aos seus deuses para nunca ter que usala. En momentos como este, esfregámolo dentro das nosas máscaras para os cheiros externos ben lonxe e así poder acabar a intervención e ir tomar unha ducha.
Corrín ao almacén, abrindo violentamente a gabeta onde se garda o frasco de ambrosía, e encontreime cunha puta caixa baleira. Alguén gastara o fraco e non o repuxera. Aí fóra, nalgunha parte, había un cabrón de merda que acabara o concentrado de menta e non deixara nin unha puta pinga del. Aínda hoxe, se averiguo quen foi, mátoo coas miñas propias mans, mais non ante de meter a súa cabeza no colon de todos e cada un dos consumidores de metanfetamina que poida encontrar, só para estarmos a pre.
Regresei ao quirófano coa seguinte mellor opción que puiden topar, un frasco de Mastisol, que é un adhesivo que usamos ás veces para vendar. Non é tan bo como a menta, mais tendo en conta que máis dun terzo do chan estaba completamente cuberto dunha substancia que podería ser facilmente confundida cunha mistura de placenta bovina e xarope de pradairo, non tiñamos moita escolla.
Comecei a esfregar o Mastisol como puiden dentro da máscara, aliviado ao cheirar algo que non fosen as viscosas ovas de diaño que acababamos de sacar desa muller. O anestesista colleu o frasco o seguinte, metendo a parte de diante da máscara nel para poder estar perto das máquinas o tempo suficiente para asegurarse de que a muller non morría na mesa. Non foi até máis tarde cando nos decatamos de que o Mastisol pode colocarte ao aspiralo, mais visto en retrospectiva, iso foi probabelmente o que fixo que puidésemos continuar adiante.
A estas alturas, o cheiro saíra fóra do noso quirófano, e atravesara o corredor de doce metros até a recepción, onde a outra enfermeira estaba aínda sentada, cos ollos húmidos e inxectados de sangue, apertando o estómago desesperadamente. O noso quirófano parecía o río subterráneo de lama de Ghostbusters II, só que en sucio. Oh, moi sucio.
Entrei de novo no quirofano, non quería deixar só o cirurxián por se fose precisar axuda. Era como unha desas representacións demasiado artísticas dunha apocalipse zombi que podes ver nos foros de fans. Un tipo cun traxe cirúrxico azul, de pé nunha poza de de anacos de tecido morto, materia fecal e moitos litros de xarope infecto que lle cobre até o nocello. O cirurxián estaba a operar nos pantanos de Dagobah, só que o pantano saíra do cu desta muller e non había ningún Yoda. Nin eu nin el dixemos unha soa palabra nos seguintes dez minutos en que batallou co interior do absceso, até que todo o tecido morto saíu fóra. A parte de diante do seu traxe acabou dunha cor horríbel entre vermello e castaño. Os seus ollos acabaron entornados polos vapores urticantes que se orixinaran xusto diante del. Eu terminei a papelada toda tan rápido como puiden, axudándolle a encher a agora desocupada entrada con gasas e fechar con fita adhesiva o cu da muller para manter a vendaxe o maior tempo posíbel, despertala, e enviala inmediatamente á sala de observación.
Até entón, só ouvira falar das "duchas de alcohol". Resulta que o alcohol isopropílico a 70% é practicamente o único que pode chegar a quitar un cheiro como ese unha vez que impregnou a túa pel. Fan falta catro ou cinco botellas para estar realmente limpo, mais paga a pena. É probabelmente o único escenario onde podo honestamente aconsellar tamén beber un pouco del.
Ao saír do vestiario, o cirurxián e eu mirámonos, e dixo a única frase negativa que lle teño escoitado nos dous anos e medio que levamos a traballar xuntos:
"Iso foi malo".
Á mañá seguinte o servizo enteiro (un andar ben grande do hospital) aínda cheiraba. Os celadores dixéronme máis tarde que lles levou case unha hora succionar todo o fluído e os restos que deixaramos. O quirófano en cuestión foi fechado e estivo en corentena dous días máis só para que o cheiro finalmente desaparecese.
Agora ríome cando escoito á xente novata falar do peor que viron. Non viches merda ningunha, neniño.
Para as persoas que non lesen a historia por ser moi longa, un resumo: Non inxectes drogas no perineo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario