Diario de prácticas (III): As mellores historias

Imaxe de Cyanide and Happiness sen relación co artigo, mais que queda bonita para encabezalo.

Autocirurxía

Durante as prácticas de cirurxía máxilo-facial, un médico contounos unha historia. Nunha ocasión, cortando xamón, fixo un corte na man. Como lle daba vergoña pedirlle a un compañeiro que lle fixese a sutura, fíxoa el mesmo. Así, a pelo. Sei que é pouco probábel, mais na miña cabeza imaxinei a escena como no antigo Oeste, con el mordendo un pau para aguantar a dor.

Ante o abraio que nos causou a historia, contounos tamén cando tentou sacar unha moa el só, axudándose cun espello. Ao final non foi capaz de facelo, porque necesitaba unha man máis para abrir a boca ao tempo que suxeitaba o espello e manexaba os instrumentos. Tivo que pedir axuda a un celador, que lle abriu a boca mentres el facía o resto. Mais... ei, mesmo así é bastante sorprendente.

Para pór o broche final, todo isto contóunolo ao tempo que xogaba no computador a xogos retro, cun emulador da MAME, co volume ben alto. Que pensarían os doentes na sala de espera ao ouvir os pitidiños do xogo?

Probas e exames médicos

Non vos vou contar como é o procedemento, mais desde que sei como se realiza unha exploración xinecolóxica valoro moito máis as mulleres. Moitísimo máis. Os tactos rectais son un chiste en comparación. Mais falando de xenitais, unha das cousas que máis me indignou foi cando fomos explorar un home con orquite (inflamación nos testículos). Eramos un total de doce persoas, doce, véndolle os testículos ao coitado do doente. E, en fila india, fómoslle tocando os collóns un a un, literalmente. Eu preferín saír de aí, aínda que fose un xesto insignificante.

Outras probas molan bastante máis, como as de equilibrio. As máquinas que usan son o máis parecido a unha Wii que encontrarás nunca. O mando para manexalas é cagadiño a un wii-mote, sensores de movemento incluídos. E o que é a máquina en si non deixa de ser unha wii-board, idéntica, conectada a unha pantalla do tamaño dun televisor.

Médicos, a elite intelectual

Vin cousas que non poderiades acreditar. Vin informes médicos escritos en Comic Sans e cheos de grallas e faltas de ortografía. Vin médicos que usaban como contrasinal 1234, e nin sequera facían por disimular un pouco á hora de metelo. Total, que importa a información médica confidencial de toda a poboación galega? Vin médicos co ego á altura de Pena Trevinca, que te tratan como un ser inferior e miserábel até que lles dis que estás en sexto e queres falar con eles do Acto de Licenciatura. Aí pasan a tratarte como un colega.

Mais tamén vin cousas que me fixeron recuperar a esperanza na clase médica. Un grupo de xinecólogos gravaron unha operación, para presentala en público, e montáronlle unha cabeceira moi chula coa música da serie Urxencias.

O cura detective

Mais sen dúbida, a historia máis incríbel que vin foi a do cura detective. Ía eu co médico polas escadas do hospital, cando nos cruzamos un home coa típica vestimenta de cura. E comezaron a falar. O cura, que era cura, era tamén un detective que traballaba para a Igrexa. Dedícase a investigar roubos de estatuas de santos, sinos, vidreiras, cadros... O Sherlock Holmes eclesiástico. Non sei se tiña axudante, mais molaría bastante que fose cun sacristán, ao estilo Watson. Xuntos resolverían os misterios da Igrexa, e aos poucos irían profundizando até descubrir que o Papa é un impostor e o verdadeiro Papa está secuestrado nas masmorras do Vaticano.

Si, si, pode que se me fose un pouco a cabeza, mais eu son así de imaxinativo. E, ei, coñecín un cura detective de verdade! Non me digades que iso non mola un cacho.

Tamén podes querer ler as dúas entregas anteriores do 'Diario de Prácticas', as mellores frases e as cousas que aprendín nas prácticas.